:: Αρχική :: Συζητήσεις :: Επικοινωνία :: Disclaimer :: Greek Fonts ::
Προσκλητήριο δόμησης ή αναδόμησης
«Η επιστροφή». Ίσως κάπως έτσι το ανθρώπινο πνεύμα, φτωχό, κουρασμένο κι έρημο θα προσπαθήσει να γυρίσει στις ένδοξες δάφνες του παρελθόντος. καλλιτέχνης Λύτρας Περικλής
«Πατρίδα μου δεν έχω μια μόνο πόλη, μια μόνο στέγη. Όλη η γη για μένα είναι σπίτι και πατρίδα.» {Κράτης ο Κυνικός}
Ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου
Υπόδειγμα ομηρικής διδασκαλίας
Περί θρησκείας
Παιδαγωγοί και βέβηλοι
... στους νταβατζήδες της σκέψης -σε όσους κληρικούς & καθηγητάδες περνιούνται για αυθεντίες-
Νομίζω ότι θα ξεχαστώ. Ασχολούμενος με την ύλη νομίζω ότι θα ξεχαστώ. Και τώρα που γράφω ακόμα, νομίζω ότι θα ξεχαστώ, γιατί και πάλι έχω να κάνω με ύλη. Ακόμα και για να εκφράσω τις σκέψεις μου, είμαι υποχρεωμένος να υπακούσω στις εντολές της ύλης και να παίξω το παιχνίδι της. Τελικά όμως δεν ξεχνιέμαι. Φτάνει η στιγμή που το συνειδητοποιώ και ίσως μετανιώνω για το χρόνο που σπατάλησα προσπαθώντας να ξεχαστώ. Ξέρω ότι αυτό που με κάνει να υπάρχω δεν είναι ύλη. Εκεί από όπου ήρθα και εκεί προς όπου πορεύομαι δεν υπάρχει ύλη. Κι όμως, γιατί με φυλακίζουν τώρα στην ύλη; Γιατί δε μπορώ να φτάσω, να γυρίσω πίσω και να θυμηθώ που ήμουν και γιατί δε μου είπαν τι βρίσκεται μετά; Κάποιος μου έχει βάλει όρια, δε μπορώ να γνωρίζω το γιατί. Κι όμως, δεν είμαι αχάριστος. Ακόμα και με όρια το παρόν είναι τεράστιο, απέραντο. Δεν παύει όμως να είναι παρόν, πρόσκαιρο και κατά βάση υλικό. Είναι λάθος που αισθάνομαι ότι είμαι φτιαγμένος για κάτι αιώνιο, ατελεύτητο και άυλο; Αν δεν ήμουν φτιαγμένος για κάτι αιώνιο, για κάτι πέρα από αυτά που βλέπω, τότε γιατί έχω ριζωμένη μέσα μου αυτή τη βασανιστική φλόγα της αναζήτησης; Ας βρεθεί κάποιος να μου πεί ότι είναι λάθος, αλλά θα απαιτήσω να μου πει και την αλήθεια. Τι θα συνέβαινε τελοσπάντων αν ήξερα όλη την αλήθεια; Αν δηλαδή ξέφευγα από τη λήθη της εγκόσμιας πραγματικότητας και εισερχόμουν στην άρση της λήθης της υπερκόσμιας αιωνιότητας; Αυτό δε σημαίνει άλλωστε αλήθεια; Αλήθεια δε σημαίνει θύμηση, ανάμνηση; Γιατί δεν την έχω και ποιος είναι εκείνος τελικά που μου δίνει το ψέμα για ζωή, την ανυπαρξία για ύπαρξη; Μήπως πρέπει να εκπληρώσω κάποιο σχέδιο, όπως τα ζώα που δε γνωρίζουν ότι θα οδηγηθούν στη σφαγή; Έστω, μου αρέσει. Αλλά απαιτώ να μάθω ποιος θα με καταναλώσει. Θέλω να βεβαιωθώ ότι θα καταναλωθώ για ιερό σκοπό. Θέλω να είμαι σίγουρος ότι ο σκοπός αυτός είναι ιερός, αλλά γιατί πάλι δεν ενισχύουν τη σιγουριά μου αποκαλύπτοντάς τον; Εν τέλει δεν αισθάνομαι ότι είμαι θεατρίνος της παράστασης που λέγεται «κόσμος», που λέγεται «γη». Δεν αισθάνομαι ότι συνολικά αυτό που έχω να δώσω σαν αυτόνομη ύπαρξη και πνεύμα είναι μόνο μια παράσταση περίπου εβδομηνταπέντε ετών. Τόσο αξίζω; Αυτή είναι η πραγματική μου αξία σε μια εγκόσμια έστω ιστορία ζωής που απλώνεται σε εκατομμύρια έτη; Δεν τολμώ να κάνω τη διαίρεση γιατί απλά θα απελπιστώ. Μη μου πείτε ότι δεν έχει σημασία ο χρόνος γιατί εξαρχής ζητώ το αιώνιο, το υπερκόσμιο, το ακατάλυτο και δεν το βλέπω να ξετυλίγεται ολόρθο, περήφανο και επιβλητικό μπροστά στα μάτια μου. Δε θέλω πάλι να ξεχαστώ στην ύλη, δε θέλω να εισχωρήσω στο ψέμα. Όμως κάτι με σπρώχνει προς τον κόσμο και δεν έχω τη δύναμη να κάνω κάτι άλλο, παρά να το υπακούσω.
Αισθάνομαι ότι όσοι πλησίασαν έστω και λίγο την εύρεση της αλήθειας, τιμωρήθηκαν. Τέτοιοι λοιπόν, σαν το Σωκράτη και την Αλεξανδρινή Υπατία, που βασανίστηκαν ψυχικά και σωματικά. Τέτοιοι λοιπόν πρόσφατοι, σαν τον Kierkegaard και το Nietzsche, φτάνουν στα μισά χρόνια της ανθρώπινης ζωής ίσως κοντά στην αλήθεια, και εκεί πεθαίνουν. Τους περισσότερους όμως δεν τους ξέρουμε, γιατί έτσι όπως τους σκότωσαν κάποτε οι άνθρωποι, με τον ίδιο τρόπο τους θανατώνει η ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Ίσως γιατί κάποιος δε θέλει αυτούς τους ανθρώπους να αποκαλύψουν την αλήθεια και στους άλλους ανθρώπους. Ίσως γιατί η ηδονή της αλήθειας είναι τόσο μεγάλη, ώστε ο θάνατος να έρχεται ως αντιστάθμιση. Οι υπόλοιποι άνθρωποι εντωμεταξύ τι κάνουν; Γιατί έχω την αίσθηση ότι οι πιο πολλοί δε νοιάζονται για την αλήθεια και το υψηλό; Μήπως αυτό είναι δείγμα ξεπεσμού; Μήπως το ανθρώπινο είδος σε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή τιμωρήθηκε, καταδικάστηκε, διαμελίστηκε και εγκλωβίστηκε μέσα σε αυθαίρετες υλικές υποστάσεις που τις λέμε σώματα; Μήπως είναι δυνατό να διαπιστώσει κανείς σήμερα απομεινάρια του υπέροχου εκείνου κόσμου που προϋπήρχε της δεδομένης χρονικής στιγμής; Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν ακόμη απομεινάρια. Ο σκοπός της ύπαρξής τους πρέπει να είναι η αναδόμηση αυτού του υπέροχου κόσμου όπου όλα θα είναι αληθινά. Ίσως μια υπέροχη γενιά αληθινών ανθρώπων μπορεί να ξεπηδήσει μέσα από τις τέφρες και τα απομεινάρια του ένδοξου παρελθόντος της αλήθειας.
Και πάλι όμως δε σας έδωσα τη λύση. Σας έδωσα όμως μια ανάσα αισιοδοξίας. Αν αρκείστε σε αυτό που είστε, αν νομίζετε ότι φτιαχτήκατε για το ψέμα και αν αυτό ακόμα σας δίνει μια ψευδαίσθηση χαράς, ας είστε όπως είστε. Πάντως αυτό είναι το εύκολο και το εύκολο δε φέρνει την απόλυτη ευτυχία. Η απόλυτη ευτυχία φαντάζομαι να είναι κάτι δυσκολότερο, σαν τη προσπάθεια αναγέννησης μέσα από την τέφρα. Αν και πάλι όμως δεν πρόκειται για αναγέννηση, αλλά για γέννηση, ενθουσιάζομαι και με αυτό. Εδώ πιστεύω πως βρίσκεται η αλήθεια. Αν ποτέ μέχρι σήμερα ο άνθρωπος δε γνώριζε την αλήθεια, ήρθε ο καιρός να τη μάθει, γιατί έτσι είναι φτιαγμένος. Δρόμος δύσκολος, επικίνδυνος, απόλυτος, αλλά ο μοναδικός που θα μου δώσει νόημα. Ο ορισμός μου βρίσκεται κάπου αλλού, εκεί από όπου ήλθα. Με όση δύναμη διαθέτω, απαιτώ να τον μάθω. Πείτε μου τι είμαι... και όχι άλλα ψέματα...
:: Κεντρική :: Συζητήσεις :: Στείλε μου την άποψή σου :: Disclaimer ::