Στα χρόνια που γράφω στο filosofia.gr εμφάνισα σε πολλά θέματα μέρη από μια νέα θεωρία, που την ονομάζω Θεωρία των Ροών. Αυτή η Θεωρία δίνει μια παράσταση του σύμπαντος, όχι με μαθηματική ερμηνεία, αλλά στηριζόμενη σε κάποιες παραδοχές που λύνουν λογικά προβλήματα. Από αυτή τη θεωρία εξάγονται συμπεράσματα, όπως το αίτιο ενός γεγονότος να βρίσκεται στο μέλλον, έτσι ώστε αυτό που λέμε προαίσθημα να είναι μια φυσική λειτουργία, αφού είναι αποτέλεσμα ενός μελλούμενου (γεγονότος). Όπως η θερμότητα ρέει από το θερμότερο στο λιγότερο θερμό, έτσι και ο χρόνος ρέει από το πολύπλοκο αντίγραφο στο λιγότερο πολύπλοκο. Σε κάθε περίπτωση η συνείδηση στον άνθρωπο είναι ένα απλοποιημένο αντίγραφο, όχι όμως στην ολότητά του αφού για να λειτουργήσει απαιτεί ενέργεια, δηλαδή μεταφορά θερμότητας, παραγόμενη από χαμηλής θερμότητας υλικά, άρα λειτουργώντας ανάστροφα. Από τη αθροισμένη απλοποιημένη αντιγραφή, προκύπτει η πολύπλοκη σκέψη και από αυτήν η παραγωγή ενός δομημένου χώρου. Ο δομημένος χώρος είναι περισσότερη πολύπλοκη αντιγραφή ενός ακατέργαστου χώρου, έτσι εδώ έχουμε το χρόνο σε αναστροφή από το λιγότερο πολύπλοκο αντίγραφο στο περισσότερο. Η αναστροφή του χρόνου είναι δηλαδή η δημιουργία. Εδώ λοιπόν αναφέρομαι στην έννοια της αντιγραφής, την σχέση της με την ύλη, το χώρο και τη σκέψη. Επίσης αναφέρομαι και στην ενέργεια ως θερμότητα, που αν την δει κανείς σαν μεταβολές πολυπλοκότητας, μπορεί να βάλει στην θέση της αντιγραφές.
Με βάση λοιπόν την έννοια της αντιγραφής, μπορούμε να λογαριάσουμε νοητικά και μόνο ποιοτικά σε μια απλοποιημένη μορφή, την παράσταση του βασικού σύμπαντος, το οποίο στηρίζεται σε μια αντίφαση, "αντιγραφή- μη αντιγραφή". Αυτή η αντίφαση λειτουργεί ως ένα δίπολο, ως η πιο απλούστατη αντιγραφή. Και επειδή συζητάμε για το Σύμπαν, αυτό για το οποίο ο άνθρωπος έχει μια συνείδηση, ασφαλώς αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πολύ αφαιρετική, απλοποιημένη σε σχέση με την πολυπλοκότητά του, αντιλαμβανόμαστε ότι η φορά από το λιγότερο πολύπλοκο στο περισσότερο, είναι δημιουργία (όπως εξηγήθηκε στη προηγούμενη παράγραφο). Έτσι νοητικά πάντα μπορούμε να μιλάμε για κάτι πολύ απλό, για ένα δίπολο δηλαδή. Έτσι ονομάζουμε Χάος το χώρο της μη αντιγραφής και Ροή τον χώρο της αντιγραφής. Το δίπολο εμφανίζεται και εξαφανίζεται (αλλάζει), δημιουργεί και Αφανίζει ταυτόχρονα, μια ροή, άλλα όχι "την ροή". Η διαφορά εδώ είναι ότι η ροή είναι μια και μοναδική, και η εμφάνισή της θα είναι πάντα μια και μοναδική. Ουσιαστικά το Χάος ποτέ δεν θα φέρει δυο ροές μαζί (θα είναι αντίγραφα) και ποτέ δεν θα φέρει την ίδια ροή (θα ήταν αντιγραφή).
Η θεωρία λοιπόν έχει την Ροή στο πληθυντικό για να δείξει την δημιουργία, την λειτουργία του δίπολου. Έχει ο χώρος του Χάους μέγεθος; Όχι δεν έχει γιατί το μέγεθος θα είχε έννοια μόνο σε αυτά που αντιγράφονται, και μάλιστα μόνο ως αναλογία βάσει ενός μέτρου, το οποίο προκύπτει μόνο από συνείδηση, από αντιγραφή δηλαδή, έτσι ώστε ο παρατηρητής να ορίζει το μέτρο. Έχει ο χώρος της αντιγραφής μέγεθος; Όχι δεν έχει γιατί το μέγεθος είναι παραγόμενο του αντίγραφου, είναι μια νέα αντιγραφή. Έτσι το δίπολο "αντιγραφή-μη αντιγραφή" δεν έχει μέγεθος. Ούτε χρόνο, ούτε χώρο. Ασφαλώς λοιπόν το δίπολο αυτό είναι ότι πιο απλοποιημένο μπορεί να σκεφθεί κανείς. Στηρίζεται στο ένα που παρέχει αντιγραφές και δεν παρέχει αντιγραφές. Και αυτό το ένα μπορεί να λέγεται Δημιουργός. Η θεωρία λοιπόν στηρίζεται σε μια διαδικασία δημιουργίας, που περιλαμβάνει τόσο το χώρο όσο και το χρόνο, και ξεκινάει δίχως χώρο και χρόνο. Το Ένα λοιπόν που αναφέρω δεν είναι στην ροή, είναι όλη η Ροή. Δεν γίνεται να μην είναι γιατί δεν θα είχαμε την αναφορά σε αυτό. Το χάος αναφέρεται ως μη ροή... Δεν το γνωρίζουμε, ούτε θα το γνωρίσουμε, το υποθέτουμε ως απουσία. Στο "ένα" μπορούμε να του δώσουμε όποιο όνομα θέλουμε, θα είναι ένα αντίγραφό του. Και μεις είμαστε αντίγραφά του. Αυτό που αλλάζει είναι η πολυπλοκότητα... εμείς είμαστε περισσότερο πολύπλοκοι...(η μετάβαση προς τη μεγαλύτερη πολυπλοκότητα είναι δημιουργία). Ένα ερώτημα που προκύπτει ως προς τη ροή είναι ο χρόνος, πόσο χρόνο έχει ύπαρξης, αν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει. Η ροή περιλαμβάνει το χρόνο, δεν βρίσκεται σε κάτι που έχει χρόνο. Υπάρχει και αμέσως δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει αντίγραφο που να δείξει την μετάβασή της, άρα δεν υπάρχει χρόνος. Τα αντίγραφα ορίζουν τόσο το χώρο όσο και τον χρόνο. Πράγματι στο φυσικό μας κόσμο τα άτομα είναι αντίγραφα, και βρίσκονται σε ενεργειακές καταστάσεις, ή στην ουσία σε μεταβάσεις από υψηλή ενέργειας σε χαμηλή, και αυτό είναι ροή χρόνου (δες δεύτερη παράγραφο). Αλλά και το φως, είναι παράγωγο αποδέσμευσης ενέργειας σε άτομα από υψηλή ενεργειακή κατάσταση σε χαμηλή. Αυτό που έχει αξία εδώ είναι ότι συμβαίνει πολλές φορές και το ανάποδο, ένα άτομο να αποκτήσει υψηλή ενεργειακή κατάσταση, όταν κάποια μεγέθη αλλάζουν λόγο. Και όπως είδαμε τα μεγέθη είναι παράγωγα των αντιγράφων...αντίγραφα και αυτά, ώστε τελικά τα ίδια τα αντίγραφα να κάνουν κυκλικές κινήσεις, ή διπολικές, να δημιουργούν και να καταστρέφουν, στο φυσικό χώρο, να ταλαντώνουν την ενεργειακή τους κατάσταση. Το ότι το φως πότε είναι σωματίδιο και πότε κύμα εξηγείται από το πώς θα αντιγραφεί. Όταν το φωτόνιο (σωματίδιο) βρει αντίγραφο (εδώ ύλη) τότε στρέφεται (αντιγράφεται) ως κύμα. Το κύμα οπτικοποιεί την αντιγραφή. Την οπτικοποιεί αντιγράφοντάς μας στα μάτια μας και αυτά στον εγκέφαλό μας.
Όπως λοιπόν το φως έχει την διττή υπόσταση του φωτονίου-κύματος, έτσι και ο σκέψη μπορεί να απλοποιεί το πολύπλοκο ή να δημιουργεί το πολύπλοκο, και επειδή στην ροή όλα συνυπάρχουν με την έννοια ότι η σκέψη είναι προϊόν και παραγωγός μαζί (όπως το άτομο που δέχεται ένα φωτόνιο και εκπέμπει ένα φωτόνιο), αλλά και κύμα, όπου μια σκέψη μπορεί να διαδοθεί προς όλες τις κατευθύνσεις ή στην ροή προς όλα τα γειτονικά αντίγραφα, εμφανίζονται οι μοναδικότητες. Οι μοναδικότητες σχετίζονται με μια γειτονιά αντιγράφων. Οι μοναδικότητες είναι γεγονότα, είναι ύλη, είναι σχέδια, είναι γλώσσα, είναι ιδέες. Οι μοναδικότητες μεταξύ τους έχουν προσεγγίσεις άλλες μοναδικότητες. Μια ομάδα σκέψεων είναι μια μοναδικότητα, αυτό το κείμενο είναι μια μοναδικότητα, ακόμα και αν "βγει" ταυτόχρονα σε δέκα οθόνες, μαζί ή χώρια. Μια ιδέα που "σκεφθήκαμε" και τυγχάνει να σκεφθούν και άλλοι είναι μια μοναδικότητα. Ο Δημιουργός γεννά μοναδικότητες. Τα αντίγραφα συστήνουν μοναδικότητες. Οι μοναδικότητες δεν περιορίζονται σε χώρο και χρόνο. Π.χ. το Βυζάντιο αποτελεί μια μοναδικότητα, δεν μπορούμε να ορίσουμε επακριβώς το χρόνο του και το χώρο του, χωρίς να συστήσουμε μια νέα μοναδικότητα, την άποψή μας για το Βυζάντιο. Η οποία άποψή μας δεν έχει καθορισμένο χώρο και χρόνο για μας...δεν ξέρουμε για πόσο θα υπάρχει αναρτημένη, ή πόσοι θα την γνωρίσουν...ή πόσοι θα την ξεχάσουν.
Στήνουμε μια ακαθόριστη μοναδικότητα για να ορίσουμε μια άλλη...Αυξάνουμε την εντροπία, τον τρόπο του ενός δηλαδή, την πολυπλοκότητά του. Η λειτουργία μας στηρίζεται στην ίδια λειτουργία του σύμπαντος. Η επικοινωνία είναι αντιγραφή. Οι ιδέες είναι αντιγραφές. Ο λόγος είναι αντιγραφή. Η ροή είναι η αντιγραφή. Ο Δημιουργός είναι ο λόγος. Όλα αυτά συστήνουν μια νέα θεώρηση για το σύμπαν, την θεωρία των Ροών, απ' όπου προκύπτουν μοναδικότητες ακαθόριστου χώρου και χρόνου. Τέτοιες μοναδικότητες είμαστε ο καθένας μας.
