Συγγραφή άρθρου: Αλέξα Τσερώνη (Μ.Δ.Ε. Ηθικής φιλοσοφίας Παν/μίου Αθηνών)
[ ολόκληρο το άρθρο σε εκτυπώσιμη μορφή -αρχείο ms word- ]
[ Για βιογραφικά στοιχεία του Arne Naess και περαιτέρω προβληματισμούς επισκεφθείτε το link: http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?t=47 ]
Αρχικά-εισαγωγικά είναι σημαντικό να δούμε πού διαφέρει η παραδοσιακή από την οικολογική ηθική. Η παραδοσιακή ηθική είναι ανθρωποκεντρική. Ο άνθρωπος ως σκοπός αναγνωρίζει στα άλλα όντα σχετική μόνο αξία, ανάλογα με τη χρησιμότητα που έχουν γι’αυτόν. Δεοντολογικά, με την οικολογική ηθική αναγνωρίζεται εγγενής,απόλυτη αξία στο περιβάλλον καί τα άλλα όντα εκτός από τον άνθρωπο. Για παράδειγμα το να σκοτώνει ο άνθρωπος ζώα από χόμπυ ή για σπορ όντας μόνο μια μικρή ομάδα στο φυσικό γίγνεσθαι, είναι ανήθικο, εφόσον και άνθρωπος και ζώο αντλούν την αξία τους από τη βιοτική κοινότητα και η επίγνωση δε στοιχειοθετεί ηθική πράξη.
Οι συνεπειοκράτες θεωρούν επίσης, ότι και μη ανθρώπινοι έμβιοι οργανισμοί μπορούν να εκφραστούν, να έχουν συμφέροντα, να υποφέρουν όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Μπένθαμ. Αν η φύση λειτουργεί προς όφελος του ανθρώπου ή της ίδιας,το αποτέλεσμα είναι θετικό. Ας παρακολουθήσουμε πώς εξελίχθηκε η οικολογική ηθική :
Στο έργο του Άλντο Λέοπολντ στα τέλη της δεκαετίας του σαράντα έχουμε για πρώτη φορά την εισαγωγή μιας νέας ηθικής φιλοσοφικής αξίας, που αναφέρεται στο περιβάλλον, ως κριτήριο ηθικής. Την αξία αυτή την ονομάζει " ηθική (αξία) γης " και την ορίζει ως αγάπη και σεβασμό που πρέπει οι άνθρωποι να δείχνουν στη γη. Η θέση αυτή αποτελεί προέκταση της ηθικής. Ως αξιολογικό κριτήριο ορθού και λάθους θεωρεί τη διατήρηση ή μη της ακεραιότητας, σταθερότητας και ομορφιάς της βιολογικής κοινότητας.Το έργο του Λέοπολντ επηρέασε όσους ασχολήθηκαν μετέπειτα με την οικολογική ηθική. Το 1973 ο Νορβηγός καθηγητής φιλοσοφίας και ορειβάτης Άρνε Νας, με τη δημοσίευση του άρθρου του " Ρηχή και Βαθιά Οικολογία " έκανε διάκριση μεταξύ των οικολογικών κινημάτων της εποχής του, βάσει των ιδεολογικών διαφορών των μελών τους. Ένα χρόνο πριν τη δημοσίευση του άρθρου του Νας, ένας καθηγητής δικαίου ο Κρίστοφερ Στόουν, υποστήριξε πως δέντρα και άλλοι μη ανθρώπινοι έμβιοι οργανισμοί, θα έπρεπε να έχουν δικαίωμα αντιπροσώπευσης στο δικαστήριο, όπως το δικαιούνται και οι εταιρείες. Η πρόταση αυτή προέκυψε από μια συγκεκριμένη υπόθεση, όπου μια λέσχη προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, υποστήριξε πως μια κοιλάδα έπρεπε να διατηρηθεί στη φυσική της κατάσταση, για το δικό της καλό.
