Η φιλοσοφία ως μελέτη θανάτου εισάγεται την εποχή του Πλατωνικού έργου "Φαίδων". Ήδη από την εποχή των Προσωκρατικών όμως, με πρωτεργάτες τον Αναξίμανδρο και τον Ηράκλειτο, οι έννοιες του πολέμου, της φθοράς και της διαρκούς προσπάθειας των στοιχείων της φύσης να επικρατήσουν το ένα στο άλλο ή να αλληλοεξουδετερωθούν, φέρνουν το θάνατο ως κύριο παράγοντα καθορισμού της εξελικτικής πορείας της φύσης.

Το ευρύτατο εννοιολογικό περιεχόμενο της έννοιας του Θανάτου κάνει σχεδόν αδύνατη την προσπάθεια μιας ενδελεχούς φιλοσοφικής αναζήτησης. Για το λόγο αυτό, η παρούσα εισήγηση μελετά συγκεκριμένα το πρόβλημα της Αυτοκτονίας ή αλλιώς Αυτοθέλητης εξόδου (σε ηθικό κυρίως επίπεδο) μέσα από τα έργα του Δημητρίου Λιαντίνη.