Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε το 384 π.Χ. στα Στάγιρα της Χαλκιδικής και πέθανε το 322 π.Χ. στη Χαλκίδα. Ο πατέρας του ο Νικόμαχος ήταν γιατρός και προόριζε τον Αριστοτέλη για διάδοχο της επαγγελματικής του δραστηριότητας. Αυτό δικαιολογείται καθώς επρόκειτο για εποχή που οι ιατρικές γνώσεις και μέθοδοι κρατούνταν μυστικές και κληροδοτούνταν από τον πατέρα στο γιο. Ο πατέρας του όμως πέθανε όταν ο Αριστοτέλης ήταν περίπου δέκα ετών κι έτσι δεν ακολούθησε τον επαγγελματικό χώρο της ιατρικής. Στη συνέχεια ανατράφηκε από το θείο του τον Πρόξενο, ο οποίος τον δίδαξε ελληνικά, ρητορική και ποίηση. Στα 367 ο Αριστοτέλης μαθήτευσε στην Ακαδημία του Πλάτωνος στην Αθήνα. Έπειτα δίδαξε στη σχολή -σύμφωνα με το Διογένη το Λαέρτιο- ρητορική και διαλεκτική.
Ο Ηθική θεωρία του Αριστοτέλη έτυχε ευρύτατης απήχησης και ανάλυσης ανά τους αιώνες. Ο χαρακτήρας της ηθικής του φιλοσοφίας είναι τελολογικός: Όλη η φύση απαρτίζεται από όντα και πράγματα που έχουν τέλος (σκοπό). Ο σπόρος για να γίνει δένδρο, η πέτρα για να γίνει οίκος, ο άνθρωπος για να γίνει ευτυχισμένος. Ο φιλοσοφικός όρος που χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε ότι τα όντα κατά τον Αριστοτέλη έχουν μέσα τους κάποιο σκοπό που αναμένει δυναμικά την εκδήλωσή του είναι η Εντελέχεια .
Ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου λοιπόν είναι η ευδαιμονία, η ευτυχία. Για να γίνει ο άνθρωπος ευδαίμων οφείλει να ακολουθεί έναν ορισμένο (ενάρετο) τρόπο ζωής. Αυτός ο ενάρετος τρόπος ζωής συνίσταται στην τήρηση της Μεσότητας . Μεσότητα ο Αριστοτέλης αποκαλεί τη μέση οδό που υπάρχει ανάμεσα σε δύο ακραίες καταστάσεις. Για παράδειγμα το μέσον μεταξύ της παρόρμησης και της αδράνειας είναι η σύνεση, μεταξύ της έκστασης και της απάθειας είναι η νηφαλιότητα.
Οι πολιτικές του αντιλήψεις διέφεραν σε πολλά σημεία από τις πολιτικές θεωρήσεις του Πλάτωνος. Σε αντιπαράθεση με την άποψη του Πλάτωνος ότι οι φιλόσοφοι πρέπει να είναι οι βασιλείς, ο Αριστοτέλης σημειώνει: «Δεν είναι απλώς περιττό για ένα βασιλιά να είναι φιλόσοφος, αλλά αποτελεί μειονέκτημα. Καλύτερα ένας βασιλιάς να συμβουλεύεται τους αληθινούς φιλοσόφους. Έτσι θα μπορούσε να γεμίσει τη βασιλική του εξουσία με καλές πράξεις και όχι με καλά λόγια.».
Μεγάλη είναι η συνεισφορά του στη φυσική φιλοσοφία . Μελέτησε την ύλη, τις μεταβολές, την κίνηση, το χώρο, το χρόνο και το διάστημα. Συνέβαλλε καθοριστικά στην ανάπτυξη και εξέλιξη της αστρονομίας -δίνοντας έμφαση στους κομήτες-, της χημείας -δίνοντας έμφαση σε ορισμένες διαδικασίες όπως η καύση-, της μετεωρολογίας -καθώς επιδόθηκε στη σπουδή των συννεφών-, και αναμφισβήτητα της μαθηματικής επιστήμης με τη συστηματοποίηση του αφαιρετικού - συμπερασματικού τρόπου σκέψης.
