Ημέρα γιορτινή. Για τους καθώς πρέπει κοινωνικούς ανθρώπους. Ελάλησε ο πετεινός. Πετεινός; Ποιός πετεινός; Ξύπνα δασκαλάκο, ο απέναντι είναι που σηκώθηκε από τα χαράματα να καρφώσει χριστουγεννιάτικα φωτάκια στους τοίχους. Σέρνει μαζί του όλη την ιερή οικογένεια. Ημέρα γιορτινή, όλοι σπίτι είναι. Βάλε και αυτό μπαμπά, λίγο πιο δεξιά, κάρφωσε την πρόκα εκεί, θα φύγει με τον αέρα! Βρες την ατζέντα σου δασκαλάκο. Έχεις υποχρεώσεις σήμερα. Τι; Δεν σ'αρέσουν οι εορταστικές συνεστιάσεις του διευθυντή σου; Και ποιος σε ρώτησε εσένα; Ο διευθυντής συνηθίζει κάθε χρόνο τέτοια μέρα να μαζεύει κόσμο σπίτι του. Εσύ δεν είσαι κόσμος δασκαλάκο; Τι είσαι και τι θες; Ξέρεις στ'αλήθεια τι επιλογές έχεις; Ξέρεις αν έχεις επιλογές; Ξέρεις τι θα συναντήσεις; Όλα τα ξέρεις δασκαλάκο και ακόμα σε προβληματίζει; Στις εννέα θα είσαι έξω από την πόρτα κρατώντας το δώρο του εννιάχρονου Κωστάκη. Θα του έχεις πάρει κάτι αντάξιο της ομολογουμένης ευφυΐας του. Εκ τίνος ομολογουμένης; Εκ του διευθυντού σου και πατέρα του ανόητε. Μήνες τώρα δεν κορδώνεται ο διευθυντής ότι έμαθε απέξω ο Κωστάκης φυσική Γυμνασίου; Σου λέει απέξω τον ορισμό της αδράνειας και της ταλάντωσης. Τι υπέρλαμπρη καινοφανής οξύτητα πνεύματος διακατέχει αυτό τον χαρισματικό γόνο! Και να ήταν μόνο αυτά... Τις κλασικές γνώσεις τις παίζει στα δάχτυλα δασκαλάκο. Απέξω τον αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας. Σίγουρα αυτό το παιδευτικό επίπεδο θα το οφείλει στον αξιόλογο γονέα του. Έτσι είναι δασκαλάκο. Τι ξέρεις εσύ από αυτά; Εσύ δεν έχεις κάνει ποτέ παιδί. Τι ήσουν εσύ εννιά χρονών; Ε; Με μια μπάλα σε θυμάμαι να κυλιέσαι στα λασπόνερα της γειτονιάς και να φωνάζεις γκολ. Γι αυτό και εσύ έγινες δασκαλάκος και όχι διευθυντής. Και ο Κωστάκης, που από μικρός φαίνεται, για ακαδημαϊκός προορίζεται. Δεν θέλει κολαούζο. Άνοιξε τα μάτια σου να το δεις δασκαλάκο. Προσβολή είναι να φανερώνεται η ξέξασπρη αλήθεια;

Αλήθεια, τι του πήρες; Ένα βιβλίο; Ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τον υπολογιστή του; Ένα ρολόι με πυξίδα, θερμόμετρο και βαρόμετρο; Τί; Τίποτα από όλα αυτά; Και πώς θα πας; Με άδεια χέρια; Αλλά όχι, κάτι κρατάς εκεί. Ναι, ναι, το βλέπω καλά, μια μπάλα ποδοσφαίρου είναι. Καλά, το χεις χάσει τελείως δασκαλάκο; Δεν πρέπουν στις ιδιοφυΐες παιχνίδια και λοιπές σαχλαμαρίτσες. Όχι μόνο θα του είναι άχρηστο ένα τέτοιο χαζοπαίχνιδο, αλλά θα υποτιμήσει και τους γονείς του. Κάτι άλλο περίμεναν από σένα να του πας δασκαλάκο. Πρέπει να ομολογήσεις και εσύ την ταπεινότητά σου μπροστά στο μεγαλείο της διευθυντικής ιερής οικογένειας. Έτσι είναι τα πράγματα. Εσύ είσαι εκεί κάτω, και αυτοί είναι από πάνω σου. Απλά μαθηματικά. Αν ήσουν πιο άξιος θα ήσουν εσύ από πάνω τους και θα είχες εσύ να κομπάζεις για το γιόκα σου. Το μήλο κάτω απ'τη μηλιά δάσκαλε. Έτσι είναι. Μακάρι όλοι οι οικογενειάρχες να ήταν σαν τον διευθυντή σου. Αν η χώρα σου γέμιζε Κωστάκηδες μόνο... Φαντάσου μεγαλοσύνες...

Στο' πα. Στις εννιά είσαι έξω από την πόρτα κρατώντας την μπάλα και ένα κουτί γλυκά. Πέρασε δάσκαλε, πέρασε. Βγάλε το σακάκι σου και κάτσε στο σαλόνι. Αμήχανος ο δάσκαλος λιγουλάκι. Λίγα λεπτά και ο διευθυντής στο πλάι του. Αρχίζει τις πρωτοπορίες ανενδοίαστα: "Και που λες φίλε μου, ο φυσικός πρέπει να παρακολουθεί συνέχεια τις εξελίξεις. Δεν είναι σαν τον φιλόλογο. Πάρε για παράδειγμα τώρα. Ξέρεις τα πειράματα κβαντικής τηλεμεταφοράς; Ξεκίνησαν από υποατομικά σωματίδια και έχουν φτάσει στα άτομα. Αυτή είναι η επιστήμη μου φίλε μου. Σπουδαία πράγματα και πρέπει να ζεις τις εξελίξεις. Αυτά λέω και στον Κωστάκη συνέχεια και το χει καταλάβει το παιδί. Μόνο του προσπαθεί και μαθαίνει. Ξέρεις τι έχει μάθει; Κάτσε να σου τα πει ο ίδιος.
- "Κωστάκη, έλα εδώ και πες μου τον ορισμό της αδράνειας."
- "Αδράνεια είναι η ιδιότητα ενός σώματος να διατηρεί σταθερή την κινητική του κατάσταση".
- "Ωραία Κωστάκη, για πες μας τώρα και τον ορισμό της ταλάντωσης"
- "Ταλάντωση είναι η ταύτιση της συχνότητας του διεγέρτη με τη συχνότητα του ταλαντευόμενου συστήματος. Θέλεις να πω στον κύριο και τον ορισμό της τραγωδίας μπαμπά;"
- "Φυσικά Κωστάκη"
- "Έστιν ουν τραγωδία, μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης..."
- "Είδες δάσκαλε; Αν δεν ξεκινήσει από τώρα το παιδί να μπαίνει στα επιστημονικά χωράφια το χάσαμε το τρένο. Βέβαια είναι και ώριμο το παιδί από μόνο του, η αλήθεια να λέγεται"

Σιγά σιγά μαζεύτηκαν οι φιλοξενούμενοι γύρω από τον Κωστάκη που αράδιαζε τα μαγικά του. "Μα τι έξυπνο παιδί και τι μόρφωση που του έχουν δώσει οι γονείς του!". Ο δασκαλάκος είχε κάτσει λίγο απόμερα. Διέκρινε τα πράγματα. Ξέκρινε την ουσία τους. Κίνησε για το μάθημα. Φώναξε τον Κωστάκη και τη λοιπή χορωδία προφασιζόμενος ότι θα έβαζε άλλο ένα λιθάρι στο κλίμα θαυμασμού του παιδιού. Πήρε τρία ποτήρια από το τραπέζι. Διαφορετικού μεγέθους και σχήματος. Παίρνει το πρώτο ποτήρι και το γεμίζει νερό από την κανάτα. Έπειτα αδειάζει το περιεχόμενο του πρώτου ποτηριού στο δεύτερο ποτήρι. Ο Κωστάκης κοιτούσε προσεχτικά. Ξαναγεμίζει το πρώτο ποτήρι με νερό. Με την ίδια ποσότητα. Τώρα αδειάζει το περιεχόμενο του πρώτου αυτού ποτηριού στο τρίτο ποτήρι. Τώρα ρωτάει τον Κωστάκη να του πει ποιο από τα δυο ποτήρια, το δεύτερο ή το τρίτο έχει περισσότερο νερό. Ο Κωστάκης με τη μία απάντησε ότι το τρίτο ποτήρι έχει περισσότερο νερό γιατί είναι μεγαλύτερο από το δεύτερο. Όλοι τότε σάστισαν. Μήπως δεν είδε καλά ο Κωστάκης ότι το πρώτο ποτήρι γέμισε με την ίδια ποσότητα νερού και το δεύτερο και το τρίτο ποτήρι; Τι σημασία έχει που το τρίτο ποτήρι είναι μεγαλύτερο; Μα δε γίνεται, προσεχτικά κοιτούσε ο Κωστάκης και ο δάσκαλος μάλιστα έκανε αργά τις κινήσεις του ρωτώντας τον αν καταλάβαινε τι γινόταν. Βάρυνε το κλίμα. Οι γονείς σε κοιτάζουν με μισό μάτι τώρα. Άνοιξε τα μάτια σου να το δεις δασκαλάκο. Προσβολή είναι να φανερώνεται η ξέξασπρη αλήθεια.

Μέρες πέρασαν από τότε. Ο δασκαλάκος κόλλησε ένα σημείωμα στο ψυγείο του να μην ξεχάσει να οργανώσει ένα ειδικό σεμινάριο στους μαθητές του αλλά και τους γονείς τους για τη σημασία της αφαιρετικής, κριτικής σκέψης και τις καταστροφικές συνέπειες της αποστήθισης. Ολόκληρο το σχολικό και παρασχολικό σύστημα, με τόσα μέσα και τόσους ανθρώπους κολλάνε καθημερινά ολοένα και πιο πολύχρωμα φτερά στον μαθητή, ώστε να γίνει κάποτε ο τέλειος παπαγάλος. Στον δασκαλάκο όμως δεν ταίριαζαν οι τύψεις στη συνείδησή του. Και ας ήταν μόνος του, κι ας μην τον βοηθούσε κανείς στις προσπάθειές του. Αυτή ήταν η αντίστασή του. Μια τόσο μικρή αντίσταση, με μέγεθος ενός μικρού σβόλου, με τόσο μεγάλη βαρύτητα όμως, όσο δέκα φορές ο ήλιος. Και ξέρετε… Ένας τέτοιος μικρός σβόλος μπορεί να καταπιεί γαλαξίες ολόκληρους.