Όταν πριν από δυο χρόνια περίπου είχα δημοσιοποιήσει μέσω της παρούσας ιστοσελίδας τις κραυγαλέες παρανομίες συγκεκριμένου Επίκουρου καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης (για λόγους φιλανθρωπίας δεν αναφέρω εκ νέου το όνομά του γιατί ο χάρος τον πλησιάζει οσονούπω) στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όλοι διάβαζαν, φωτοτυπίες μοιράζονταν στη Φιλοσοφική σχολή, τόσα και τόσα μηνύματα συμφωνίας λάμβανα διαρκώς. Όλοι οι φοιτητές γελούσαν πίσω από την πλάτη του, όλοι οι συνάδελφοί του που δεν τον ήξεραν, τον έμαθαν. Και επέλεξα τον συγκεκριμένο καθηγητή γιατί με εξέπληξε με το πλήθος των ταυτοχρόνων παρανομιών που διέπραττε χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς: Κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων ανατυπώνοντας εμπορικά βιβλία με το όνομά του στα εξώφυλλα και τυπώνοντάς τα μέσω του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, παράνομη άσκηση διδακτικής δραστηριότητας για πολλά έτη αφότου είχε συνταξιοδοτηθεί και πάει λέγοντας. Και όλα αυτά εις γνώση και ανοχή όλων, από τους φοιτητές που κόβονταν μιλούνια κάθε εξάμηνο (ήταν και θρασύς ο κύριος) μέχρι τη γραμματεία και τις πρυτανικές αρχές. Όλοι ήξεραν, όλοι ανέχονταν. Κανείς δε μιλούσε. Και εγώ σαν μικρός εξωγήινος έπρεπε να υψώσω τη φωνή μου σε αυτό το ξεδιάντροπο σύστημα. Και όμως, κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του, ούτε κανείς μου ζήτησε ποτέ το λόγο. Όλοι αρκέστηκαν σε ένα κρυφτούλι και ένα χαμογελάκι του "Εντάξει μωρέ, όλοι έτσι κάνουν!". Τότε αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν αυτά τα αίσχη δεν τα έβγαζε το filosofia.gr αλλά κάποιος μεγάλος τηλεοπτικός σταθμός σε ώρα τηλεοπτικής αιχμής. Ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι κάποτε θα γινόταν αυτό, και έγινε τις προάλλες από τον Alpha και τις εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου. Δεν είμαι απο τους υπέρμαχους της προεδρευόμενης τηλεοπτικής δημοκρατίας αλλά τουλάχιστον για μερικές ώρες διασκέδασα σα γνήσιο διονυσιακό τραγοπόδαρο πλάσμα απέναντι στα ρεζιλίκια και τις γελοίες επιχειρηματολογίες ορισμένων θεσμοθετημένων ιθυνόντων του πνεύματος.

Όλη η Ελλάδα λοιπόν βλέπει τους αντιπρυτάνεις να ομολογούν, είτε ευθαρσώς, είτε εκ των πραγμάτων, ότι είναι υπέρμαχοι της αναξιοκρατίας, ότι είναι πολύ φυσιολογικό να διορίζουν κατά βούληση τους δικούς τους συγγενείς, συμπατριώτες και φίλους. Βλέπουμε να πηγαίνουν κατηγορούμενοι στα δικαστήρια πρυτάνεις και αντιπρυτάνεις για αυτές τους τις πράξεις. Βλέπουμε ένα χάος διαπλεκομένων συμφερόντων που αφορούν χρηματοδοτούμενες μελέτες, ευρωπαϊκά προγράμματα και ποικίλα κονδύλια. Και τι έγινε; Κουνήθηκε κανείς από τη θέση του; Ίδρωσε κανενός το αυτί; Πείτε μου ότι απολύθηκε ο κύριος Κίττας που ομολόγησε ευθαρσώς ότι πρέπει να διορίζονται τα παιδιά των ιθυνόντων σε προνομιούχες θέσεις στο Πανεπιστήμιο γιατί απλούστατα και αυτά πρέπει κάπου να δουλέψουν! Πείτε μου ότι είχε κάποια επίπτωση σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής του ο κύριος Κοντός που είχε διορίσει μια ντουζίνα πατριωτάκια του σε θέσεις εντός των πλαισίων του Καποδιστριακού. Απλά θέλω κάποιος να μου πει κάτι ελπιδοφόρο! Τι πρέπει να γίνει επιτέλους για να έχει κάποιος μια οποιαδήποτε επίπτωση; Μου δίνεται η εντύπωση ότι ακόμα και αν επαυτοφόρω πιάσουν τον κύριο πρύτανη να σκοτώνει, αποκεφαλίζοντας δέκα φοιτητές του, κανείς δεν θα νοιαστεί για τίποτα! Ακόμα και αν ο ίδιος ο πρύτανης βγει στα κεντρικά δελτία ειδήσεων σέρνοντας καροτσάκια με τα άψυχα κορμιά των φοιτητών, ακόμα και αν έχει κάνει τις καρδιές τους κομπολόι, και εντόσθια τους περιλαίμιο κανείς δεν θα του ζητήσει το λόγο. Αναρωτηθείτε, πόσο απέχει αυτή η αποτροπιαστική εικόνα από την πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα; Πόσο απέχει ηθικά ένας κοινός φόνος από τον ευτελισμό και την καταρράκωση του μέλλοντος ενός τόπου; Υπάρχει κανείς εκεί έξω μωρέ;

Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπεις ηλικωμένους ανθρώπους που πλησιάζουν τη δύση της ζωής τους, να μην τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός από τις υλικές απολαβές. Μα δεν θα ζείτε για πάντα! Η υστεροφημία σας δεν σας νοιάζει καθόλου; Δεν γνωρίζετε ότι έτσι μηδενίζετε ολόκληρη τη ζωή σας, αν βέβαια κατά τη διάρκειά της έχετε προσφέρει και το παραμικρό στην επιστήμη και την κοινωνία; Μετά από σαράντα χρόνια, όταν όλοι αυτοί οι πρυτάνεις και αντιπρυτάνεις θα έχουν πεθάνει, θα τους θυμόμαστε και θα τους διηγούμαστε στα εγγόνια μας ως κάποιους περαστικούς υπέρμαχους της αναξιοκρατίας και του ρουσφετιού. Ως κάποια άπληστα πρόσωπα που πέθαναν με μια επιταγή στο χέρι που δεν εξαργύρωσαν ποτέ. Αυτό θέλουν; Υπάρχουν δύο εκδοχές. Ή το θέλουν αυτό και είναι ενσυνείδητα διεφθαρμένοι, είτε δεν το έχουν σκεφτεί καν και είναι ασυνείδητα ηλίθιοι. Αν υπάρχει κάποια άλλη εκδοχή παρακαλώ να μου την πείτε για να την αναφέρω.