Είδη

.

Με βάση συγκεκριμένα ιστορικά παραδείγματα, ο άνθρωπος προσδίδει μεγαλύτερη ηθική αξία στο είδος ενός οργανισμού, παρά στο ίδιο το άτομο. Για παράδειγμα στο Yellowstone θανατώθηκαν 2.000 κατσίκες προς χάρη της διατηρήσεως του είδους λίγων σπάνιων φυτών. Αξιοσημείωτο στο συγκεκριμένο παράδειγμα είναι ότι το είδος ενός κατώτερου βιοτικού οργανισμού θεωρήθηκε αξιολογικά υπέρτερο από μια ομάδα θηλαστικών. Το ίδιο φυσικά δεν θα συνέβαινε αν επρόκειτο να κάνουμε με σύγκριση μεταξύ ατόμων ή και ομάδων οργανισμών. Τα θηλαστικά θα είχαν εκτιμηθεί περισσότερο ηθικά σε σύγκριση με τους κατώτερούς τους οργανισμούς και σύνολα οργανισμών. Η παραδοσιακή ηθική αντιμετωπίζει δυσκολίες σχετικά με την κατοχύρωση της ηθικής υπόστασης του είδους. Σύμφωνα με τις θεωρήσεις της παραδοσιακής ηθικής, το είδος δεν έχει εαυτό, δεν είναι ένα απολύτως προσδιορίσιμο στοιχείο στη φύση. Η σημαντικότητα του είδους γίνεται ιδιαιτέρως κατανοητή εφόσον ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι το άτομο είναι έκφραση, αντιπροσώπευση του είδους. Το είδος βρίσκεται σε μια σταθερά δυναμική κατάσταση και εξελίσσεται στο πέρασμα του χρόνου, διαμορφώνοντας φυσικά παραλλήλως και τα άτομα που το αποτελούν. Το είδος πρέπει να υπολογίζεται περισσότερο σαν ηθική υπόσταση συγκριτικά με τη διατήρηση της ακεραιότητας μιας βιολογικής μονάδας. "Το να σκοτώνεις ένα είδος είναι σα να σκοτώνεις τη ζωή και το θάνατο μαζί". Αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται για έναν απλό θάνατο, συνηθισμένο στα πλαίσια της φύσης, αλλά για μια ευρύτερη καταστροφή, έναν υπερ-θάνατο. Με το θάνατο ενός είδους απαλείφεται το δικαίωμα των μελλοντικών γενεών αυτού του είδους να έρθουν στη ζωή και να πεθάνουν στη συνέχεια συμβάλλοντας στη διατήρηση της λειτουργικότητας της βιοτικής κοινότητας. "Το άτομο είναι δυνατό να αναπαραχθεί, το είδος όμως όχι". Η μοναδικότητά του αυτή είναι που το αναβαθμίζει στην ηθική αξιολογική μας κλίμακα. Οι ανθρώπινες ενέργειες και ο πολιτισμός που έχει δημιουργηθεί, καθιστούν τον άνθρωπο όχι και τόσο προσαρμόσιμο στη δυναμική εξελικτική διαδικασία της βιολογικής συνεργασίας και συντήρησης. Η εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού δεν είναι μια σταθερή δυναμική κατάσταση στα πλαίσια του οικοσυστήματος. Οι ρυθμοί ανάπτυξης και εξέλιξης του πολιτισμού διαφέρουν από εκείνους της φύσης κυρίως σχετικά με το στόχο που εκπληρώνουν αμφότεροι. Δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίσουμε τα είδη σαν καταναλώσιμα προϊόντα προς την πλήρωση των αναγκών του ανθρώπινου πολιτισμού. Αν στέκει έστω και στο ελάχιστο η ηθική έκφραση ότι δε μπορούμε να σκοτώσουμε κάποιο άτομο χωρίς αιτιολόγηση, τότε στέκει ακόμα περισσότερο το ότι δε μπορούμε να υπερ-αφανίσουμε ένα είδος χωρίς να υπάρχει κάποια υπερ-αιτιολόγηση. Μια ηθική που θα υπαγορεύει το σεβασμό στη ζωή είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί στο επίπεδο των ειδών.